Duży Szwajcarski Pies Pasterski

Kraj pochodzenia: Szwajcaria

Data Publikacji obowiązującego wzorca: 09.04.1993

Przeznaczenie: Początkowo pies stróżujący i pociągowy. Obecnie również towarzyszący, obrończy i rodzinny.

Klasyfikacja FCI:     Grupa 2 - Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie i rasy pokrewne.

Sekcja 3  - Szwajcarskie psy pasterskie. Nie podlegają próbom pracy.

Krótki rys historyczny: Przodkami Dużego Szwajcarskiego Psa Pasterskiego były, szeroko wcześniej rozpowszechnione w centralnej Europie, psy opisywane jako psy rzeźników i masarzy. Były one silne, trzykolorowe, czasami czarne podpalane lub żółte, powszechnie trzymane przez rzeźników, handlarzy bydła, rzemieślników i farmerów, którzy używali je jako psy stróżujące, pasterskie oraz pociągowe i do tych celów je hodowali.

Na jubileuszowej wystawie, zorganizowanej w 1908 r. w Lagenthal z okazji 25 - lecia istnienia szwajcarskiego Towarzystwa Kynologicznego przedstawiono do oceny profesorowi Albertowi Heim dwa takie psy nazwane krótkowłosymi berneńskimi psami pasterskimi. Ten wielki popularyzator ras szwajcarskich psów pasterskich ocenił je jako zanikającą odmianę starego typu dużych psów pasterskich (górskich) lub psów rzeźnickich. Zostały one uznane przez Szwajcarskie Towarzystwo Kynologiczne za odrębną rasę i wpisane jako Duże Szwajcarskie Psy Pasterskie do Szwajcarskiej Księgi Rodowodowej w tomie 12 (1909).

W kantonie berneńskim znaleziono kolejne egzemplarze odpowiadające opisowi A. Heima i w oparciu o nie rozpoczęto hodowlę czystej rasy. W styczniu 1912r. powstał klub Dużego Szwajcarskiego Psa Pasterskiego, który przejął na siebie obowiązek opieki i promowania rasy.

Przez długi czas populacja rasy utrzymywała się na niskim poziomie, ponieważ trudno było o dobre suki. Dopiero od 1933 r. liczba rocznie rejestrowanych w Szwajcarskiej Księdze Rodowodowej psów przekroczyła 50. Wzorzec rasy po raz pierwszy został opublikowany przez FCI 05.02.1939 r.

Opinia niewymagających, niezawodnych psów meldunkowych i pociągowych używanych przez armię szwajcarską w okresie drugiej wojny światowej przyniosła rasie uznanie i dalsze jej upowszechnienie, którego efektem było ponad 100 zarejestrowanych w 1945 r. szczeniąt. Liczba ta świadczyła o populacji rasy utrzymującej się na poziomie 350 - 400 egzemparzy.

Obecnie psy tej rasy hodowane są również w krajach sąsiednich i powszechnie cenione za opanowany i zrównoważony temperament, szczególnie jako psy rodzinne.

Wygląd ogólny: Trójkolorowy, masywny, grubokościsty i dobrze umięśniony pies, którego mimo jego wzrostu i wagi charakteryzuje wytrzymałość i ruchliwość.

Ważne proporcje: Długość korpusu do wysokości w kłębie = 10 : 9

Głębokość klatki piersiowej do wysokości w kłębie = 1 : 2

Długość mózgoczaszki do długości kufy = 1 : 1

Szerokość czaszki do szerokości kufy = 2:1

Usposobienie i charakter: Pies ufny, uważny, czujny i pozbawiony lęku w sytuacjach powszednich, dobroduszny i oddany bliskim mu osobom, pewny siebie wobec obcych, o średnim temperamencie.

Głowa: Głowa w stosunku do tułowia odpowiednio mocna, lecz nie ciężka. Głowa psa mocniejsza niż głowa suki.

Mózgoczaszka: Płaska i szeroka, zaznaczona bruzda czołowa od nasady czoła w kierunku potylicy. Stop: Słabo zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA

 Nos: Trufla nosa czarna, grzbiet nosa prosty bez bruzdy.

Kufa: Silna, dłuższa niż głęboka, oglądana z góry lub z boku nie może być spiczasta.

Fafle: Umiarkowanie rozwinięte, przylegające, czarne.

Zgryz: Pełny, silny i regularny zgryz nożycowy. Dopuszczalny brak jednego P1 lub P2. Nie bierze się pod uwagę braku M3.  

Oczy: O kształcie migdała, średniej wielkości, osadzone ani zbyt głęboko ani wyłupiaste, koloru od orzechowego do kasztanowo-brązowego o bystrym, przyjemnym wyrazie. Powieki dobrze przylegające.

Uszy: Średniej wielkości, trójkątne raczej wysoko osadzone. W spoczynku płasko przylegające do policzków. Przy natężonej uwadze skierowane do przodu. Zarówno wierzchnia jak i spodnia strona uszu owłosiona.

Szyja: Silna, muskularna, raczej masywna, bez podgardla.

TUŁÓW

Grzbiet: Umiarkowanie długi, silny i prosty.

Lędźwie: Szerokie i dobrze umięśnione.

Zad: Długi i szeroki, lekko zaokrąglony.

Klatka piersiowa: Silna, szeroka, sięgająca łokci, o okrągło owalnym przekroju, nie płaska ani beczkowata. Przedpiersie szerokie, dobrze zaznaczone.

Brzuch: Brzuch i boki lekko podciągnięte.

Ogon: Dość ciężki, sięgający do stawu skokowego. W spoczynku swobodnie opadający. W podnieceniu oraz w ruchu noszony wyżej i lekko wygięty ku górze jednak nigdy nie zakręcony ani nie zarzucony nad grzbietem.

KOŃCZYNY

Kończyny przednie: Ustawione nie nazbyt szeroko, oglądane z przodu proste i równoległe.

Łopatki: Długie, silne, ukośnie ustawione, przylegające do tułowia i dobrze umięśnione, tworzące z ramionami niezbyt rozwarte kąty.

Przedramię: O mocnym kośćcu, proste.

Śródręcze: Silne, oglądane z przodu proste, z boku jedynie nieznacznie nachylone do podłoża.

Kończyny tylne: Oglądane z tyłu proste, niezbyt wąsko ustawione. Pięty i łapy nie mogą być wykręcone ani na zewnątrz ani do środka. Ostrogi muszą być usunięte.

Udo: Dość długie, oglądane z boku tworzy z podudziem wyraźnie rozwarty kąt. Uda szerokie, mocno i dobrze umięśnione.

Stawy skokowe: Silne i dobrze kątowane.

Łapy: Silne, prosto ustawione, zwarte, o wysklepionych palcach i silnych pazurach.

Ruch: We wszystkich tempach ruch swobodny, przestrzenny i harmonijny. Długi swobodny wykrok przednich kończyn i silny napęd tylnych. W kłusie kończyny oglądane z przodu i z tyłu prosto prowadone.

SZATA

Gatunek szaty: Włos dwuwarstwowy, gęsty. Średniej długości włos okrywowy, gęsty, podszerstek możliwie ciemnoszary do czarnego. Dopuszczalny jest krótki włos okrywowy przy prawidłowym podszerstku.

Umaszczenie: Podstawowa maść czarna z brązowo-czerwonym podpalaniem i symetrycznymi czysto białymi znaczeniami. Podpalanie rozdziela podstawową czarną maść od białych znaczeń na policzkach, nad oczami, na wewnętrznej stronie uszu, symetrycznie na przedpiersiu, na kończynach oraz na spodniej stronie ogona.

Białe znaczenia występują na głowie (strzałka), na kufie, od podgardla aż do klatki piersiowej tworzą jednolity krawat, na łapach i końcu ogona. Pomiędzy białą strzałką i czerwonobrązowym podpalaniem nad oczami powinien być widoczny czarny pasek. Dopuszczalny jest biały kołnierz lub biała plama na karku.

WZROST

Psy: 65-72 cm

Suki: 60-68 cm

Wady: Każde odstępstwo od wzorca należy traktować jako wadę. Stopień tego odstępstwa określa jej ciężar.

- duże odchylenie od przewidzianego wzorcem wzrostu i proporcji

- błędy budowy

- brak wyrazu płci

- zbyt delikatny lub za ciężki kościec

- niewystarczające umięśnienie

- zbyt ciężka lub za lekka głowa

- obwisłe wargi (fafle)

- zbyt wysoko, nisko lub zbyt daleko w tyle głowy osadzone uszy

- zgryz cęgowy, przodo- lub tyłozgryz

- brak więcej niż jednego P1 lub P2

- entropium, ektropium

- jasne oczy

- grzbiet łękowaty

- źle noszony ogon

- nieprawidłowe kątowanie przednich lub tylnych kończyn

- płaskie łapy

- widoczny żółto brązowy lub jasno szary podszerstek

- brak białych znaczeń

- zbyt szeroka strzałka

- białe znaczenia na kufie sięgające poza kąt wargowy

- białe podkolanówki (sięgające powyżej stawu nadgarstkowego i/lub skokowego)

- wyraźnie asymetryczne znaczenia

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- umaszczenie inne niż trójkolorowe

- maść podstawowa inna niż czarna

- niebieskie oczy

- krótki włos bez podszerstka

- długi włos

- poważne wady usposobienia (nadmierna agresywność, tchórzliwość)

UWAGA: Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.